E-NAUCZANIE3-4-archiwum03

Wiercipiętek się brudzi

Mateusz Galica

Już od rana Wiercipiętek był bardzo zapracowany, tak że nawet nie zdążył po śniadaniu wytrzeć

z buzi dżemu jagodowego. Razem ze swoim przyjacielem Zajączkiem zabrał się do malowania.

Mieszali farby, machali pędzelkami i chlapali wodą.

– Co by tu namalować? – zastanawiał się Wiercipiętek i w zamyśleniu usmarował sobie nosek

na zielono.

– A może by tak… – Zajączek drapał się pędzlem po uchu, które robiło się coraz bardziej

niebieskie. – A może by tak… obrazek dla mamy?

– Świetnie! – ucieszył się Wiercipiętek – namaluję mojej mamie żółte słonko.

– A ja – pisnął Zajączek – czerwoną marchewkę dla mamy Zającowej.

Po chwili obrazki były już gotowe.

Wiercipiętek, zadowolony ze swojego dzieła, wytarł ręce w kurteczkę, robiąc na niej żółte

wzorki, a Zajączek machał swoim obrazkiem tak, że czerwona farba pryskała na wszystkie strony.

– Chodź już, idziemy do lasu – pospieszał Wiercipiętka.

– Po zabawie umyjcie ręce! – wołała z kuchni Wiercimama, ale oni już byli daleko.

Ale heca, ale draka,

Będziemy z Zającem skakać

Po leśnych kałużach na bosaka.

Maszerowali po leśnych dróżkach, przeskakując przez kałuże. Dla Zajączka nie było to wcale

trudne, ale Wiercipiętek… Raz się udało, drugi raz też, ale trzecia kałuża była taka wielka, że

Wiercipiętek wylądował w samym jej środku.

– Nic nie szkodzi – powiedział Zajączek, pomagając mu otrzepać się z błota – teraz porzucamy

sobie szyszkami.

To była ich ulubiona zabawa, wygrywał ten, kto wrzucił więcej szyszek do kałuży. Zawsze

udawało im się nawrzucać tak dużo szyszek, że nie potrafili ich policzyć i dlatego wygrywali

obydwaj.

– Wygrałem! – krzyczał Wiercipiętek.

– Wygrałem! – przekrzykiwał go Zajączek.

– No to wracamy – i obydwaj, ile sił w nogach, pobiegli do domu.

Wpadli do kuchni i już mieli się zabrać za pyszne orzechowe ciasto, gdy do kuchni wkroczyła

Wiercimama.

– Nic z tego, moi panowie – powiedziała groźnie i zanim się spostrzegli, siedzieli obydwaj

w wielkiej balii przed domem.

– Aj! Moje uszy! – piszczał Zając.

– Ojojoj, nachlapałaś mi do oczu! – jęczał Wiercipiętek.

– Jestem cały mokry, zupełnie mokry! – narzekał Zajączek.

– Mamo, przecież kąpałem się wczoraj, już wystarczy – prosił Wiercipiętek, ale mama nie

miała litości. Szorowała ich wielką gąbką raz i dwa, raz i dwa, aż bańki mydlane fruwały dookoła.

Po chwili obaj siedzieli owinięci w wielkie ręczniki, a Wiercimama, uśmiechając się tajemniczo,

powiedziała:

– Widziałam tu przed chwilą jakieś dwa straszne brudasy, mam nadzieję, że nie zjadły pysznego

ciasta, które upiekłam specjalnie dla was.